Stukkies
Zes internetloze (blame upc) weken blijkt een boel stukkies op te leveren die ik geschreven had kunnen hebben ware het niet dat, enfin. Een opsomming zodat we allemaal weten wat we hier hadden kunnen lezen.
Over de kattezwijm waar ik in viel bij de muzikale apotheose van dEUS op een prachtige woensdagavond in de Melkweg. Ik haat het woord fan, maar ik ben het. En zelfs nog een beetje meer geworden sinds. Over het was-het-nou-echt-niet-zo-goed-of-ligt-het-aan-mij MGMT, waarbij ik uiteraard die vraag had gesteld aan het hier zo massaal toestromende publiek. Over de enorme bak positieve energie en talent die Xavier Rudd tentoonspreidde in de prima Rotterdamse zaal Watt. Stelling: het Rotterdamse publiek is van een enthousiaster, uitbundiger soort dan in Amsterdam.
Ik had kunnen schrijven over de behang die ik o-zo vakkundig op mijn nieuwe muur plakte en die er de volgende dag spontaan afgevallen bleek te zijn. Over het mannetje dat de keuken kwam installeren en een broodtrommeltje bij zich had waar Bert en Ernie op prijkten.
Wellicht, als ik een goede bui had, had ik een boos opiniestuk gepost over een programma dat 'ik hou van holland' heet of juist iets lyrisch over dat er niets beters is dan in bad -mijn nieuwe bad- de Hollandsdiep lezen. En vorige week zag ik Son of Rambow waarna ik de rest van de avond wenstte een 12-jarig jongetje te zijn.
In Son of Rambow dan he, niet in De jongen met de gestreepte pyjama. Laat daar geen misverstanden over bestaan.
