Mister Hilton, not related

... Jada Goody reunited with jailbird lover
Hot! Hot! Hot! Britney Spears and her dancers
Gordon goes after Mario, Batali Beggin on Ramsay
McPhee gets a second chance
Billy Bob and Angelina reunion?
S-H-I-L-O-H
Completly Gratuitous
Michelle Obama is pissed
NFL-er Terrell Owens scores reality show
First Wives' Club to hit the stage ...

Het is een reeks koppen op perezhilton.com. Ik ben verslaafd. Een van de vele. Roddels lezen over mensen die ik niet ken behoort klaarblijkelijk tot datgene wat ik niet kan weerstaan. I just can't help myself. De man achter de blog fascineert me. De Wilders-blonde coupe, het grote lijf gestoken in de meest foeilelijke kleding en die vette grijns zou weerstand kunnen roepen. Zijn neiging om zichzelf op de voorgrond te zetten ook. Maar hij heeft iets charismatisch. Onweerstaanbaars bijna.

Perez Hilton vind het leuk om door middel van het bewerken van papparazi fotos met paint specifieke details uit te lichtten. De geslachtsdelen bijvoorbeeld, of het feit dat hij iemand een 'SLUT!' of een 'HO' vind. Een beetje zoals vroeger, toen ik alle spice girls van een snor en een baard voorzag als de lessen te saai werden om te volgen.

De man die met zijn vileine toon inmiddels een carriere kan maken of breken poseert nu graag samen met de celebs waar hij over schrijft op hippe feestjes voor welwillende cameras. Die hij vervolgens vol trots op zijn blog plaatst. En om de zoveel weken worden we getrakteerd op een lange post waarin lezers hun liefde aan hem verklaren door zichzelf naast hem te fotoshoppen, en een shirtje 'i love perez' te dragen.

Deze luis in de pels heeft inmiddels een eigen kledinglijn en een boek. Hij is veelvuldig op tv om deze te promoten of in te gaan op de kwestie of Britney klaar is voor een comeback. Vertelt anderen hoe ze, net als hij, rich and famous kunnen worden.
En hij verdient er bakken met geld mee.

Graag zou ik beweren dat ik ben afgehaakt. Net zoals met RTL Boulevard wat alleen in het eerste jaar leuk was. Maar het is zo makkelijk, en zo beschikbaar. En als je op het rode kruisje drukt ben je alles wat je zojuist hebt gelezen alweer vergeten.
En in dat laatste zit het hem waarschijnlijk.

Read more...

"Beschuitje?"

"Weet je het zeker?" Zei M. (die een dermate grote dvd collectie heeft dat
hij een videotheek kan beginnen). Hij strekte zijn hand, met daarin Prison Break Season 2, uit. "Hij is echt lang niet zo goed als de eerste, weet je".
Mijn hand omgrijpt de box, hij laat hem nog niet los.
"Ja, maar toch." breng ik ertegenin. "de groep is omsingeld, het meisje in coma en die advocaat is bij die niet dooie dode in huis".
"Tsja", moet hij toegeven.
"Gewoon, nog een paar aflevering. Dat ik iets verder ben en iets meer weet". Hij laat zijn hand los. De dvd-box is in mijn bezit.
Ik verlaat zijn huis, roep achter mijn rug om nog 'bedankt!' en race naar huis.

Stoppen met Prison Break kijken valt me zwaar. Ik voer al twee weken een zeer selectief opnamebeleid, kom alleen nog mijn huis uit om te werken en boodschappen te doen, heb vierkante ogen en een chronisch slaapgebrek. Het is bijna als stoppen met roken. En ik kan het
weten, ik rook nog steeds.

Het zijn de gefronste wenkbrauwen en de diepliggende ogen van de hoofdrolspeler, die het hem doen. Niet de spanning, de actie, of zelfs maar de tattoo. Het is die mysterieuze blik van de acteur. Door de beeldbuis heen kijkt hij me aan. Hij staat op het punt me iets belangrijks te vertellen, en ik hang aan zijn lippen.
"Beschuitje?".

Mijn Lief voelt de concurrentie. Hij heeft besloten maatregelen te treffen. Op een tropisch zand en palmen eiland. Afkicken doen we ten slotte in stijl.

Read more...

Prullenbak

In de linkerbovenhoek van mijn beeldscherm mist een pictogram. De prullenbak, wel te verstaan. Met 1 verkeerde muisklik is hij weg. Voorgoed...

Read more...

20-something

"Weet je, he", begon mijn vriendin "als je werkt heb je zóveel ver-ant-woor-de-lijk-he-den". Ze sprak het uit alsof het een enge ziekte betrof. Waar wellicht dan ook wel weer een kern van waarheid in zit. "I know", zei ik "en je kunt ze niet ontlopen want daar heb je dan weer teveel ver-ant-woor-de-lijk-heids-ge-voel voor". We keken elkaar een poosje zwijgend aan en bedachtten ons ieder dat we eigenlijk naar bed zouden moeten gaan omdat we allebei weer vroeg op moesten.

Vroeger leek het leven makkelijker. Alhoewel die eindeloze strijd om om tot die popular few te horen bij voorbaat een gelopen race was en ik drie dagen misselijk was als ik wist dat er een spreekbeurt aan zat te komen. Maar mijn studententijd dan. Uitgaan, uitslapen. Nog een keer uitgaan, weer uitslapen. Puist en beugelloos door het leven gaan. Je enige zorg waren je punten. En op de 1 of andere manier kwam dat altijd wel goed. Verantwoordelijkheidsgevoel was als een lichte opstuiping voor vakken met een aanwezigheidsverplichting, en ook die verdween altijd weer snel.

Laatst las ik in het volkskrant magazine een twintigers-special. Een stond een groot getekend meisjeshoofd op de voorpagina met daarop -als ik het me goed voor de geest haal - in krassende letter: aandacht gevraagd. Binnen werd ik herinnerd aan GTST, barbapapa, geprakte aardappelen-groente en vlees en alle dilemma's waar de huidige twintiger zich mee geworsteld ziet. Luxe-problemen over keuzevrijheid en keuzemoeheid.

Toen ik hem uit had bedacht ik me dat ik er wel erg veel in herkende. En dat het bijna was alsof we allemaal klonen zijn van elkaar, opgegroeid in hetzelfde collectieve gezin waarna we tot dezelfde normen, waarden, conclusies en voorkeuren zijn gekomen. Die twintiger van nu, ik werd er een beetje leeg van.

"Weet je ik kan heus wel verantwoordelijkheden aan. Maar misschien niet elke dag, dat je ook nog eens onverwachts uit de ban kan springen. Een beetje gedoceerd zeg maar." Ze zweeg, om er vervolgens verontwaardigd aan toe te voegen; "en dan wil ik er graag wel wat meer voor betaald krijgen".

Read more...