Confession #1

Een paar weken geleden zag ik het licht. Ik zag het licht en nam een beslissing. Het was zondagavond, op de tv werd Hugo Borst tot orde geroepen door Jack van Gelder. Mijn Lief lag op de bank. Hij lag op de bank terwijl ik -dramatisch zuchtend en steunend- zijn overhemden aan het strijken was.

Ik bedacht me dat ik een zelfstandige, hoogopgeleide, werkende vrouw ben. Ik bedacht me dat datzelfde voor mijn Lief geld. En hoe meer ik erover dacht, zo tijdens het strijken, hoe meer ik van mening werd dat het toch eigenlijk ouderwetsche quatsch is dat ik (ja, ik herhaal het nog maar eens) zijn overhemden strijk.

Op tv stelde Jack een scheidsrechter een aantal kritische vragen. En zei Jouri Mulder een hoop 'ehh'. Op dat moment, timing is tenslotte everything, sprak ik tegen mijn vriend de legendarisch (kuch) woorden: "ik ben er klaar mee". En sindsdien ben ik standvastig mijn Lief aan het opleiden tot strijker-die-geen-vouwen-in-zijn-overhemd-strijkt. Ik doe het met passie en overtuiging ("het gaat om de naden die moet je rechtleggen", "vloeiende bewegingen maken", "de mouwen wel aan beide kanten doen, he"). Hij met tegenzin en mismoedigheid. Het resultaat van mijn inspanningen wordt langzamerhand zichtbaar.

Een strijkende man, bedacht ik me tevreden toen ik onlangs vanaf de bank aan het toekijken was, is eigenlijk best sexy. En morgen ga ik eens lekker voor hem koken.

Read more...

't Wereldje

Ik ken een paar mensen uit het Gooi. Mensen die opgegroeid zijn in mooie huizen met bekende buren en zomervakanties in verre buitenlanden. Mensen die inmiddels in prachtige door papa betaalde appartementen in omgeving Vondelpark wonen.

De uitspraak "beter verwend dan verwaarloosd" is nu al een klassieker geworden.

echte gooische meisjes

Read more...

Aangereden

Met een dwaze glimlach liep ik het kantoor binnen. Rode ogen. Waarschijnlijk was er iets opmerkelijks aan me af te lezen. Collega's keken me aan met een blik van verwarring. Ik liet een dramatische stilte vallen nadat mij werd gevraagd wat er met mij aan de hand was.
"Ik, uhm, ben net aangereden".

"Wat? Wanneer? Net! Maar hoe? Waar reed je dan? Door een auto! Gaat het wel met je?"

Ik licht mijn verhaal toe. Over de auto die ik pas van rechts zag komen toen ik al praktisch op zijn bumper lag. Dat ik languit op het trottoir terecht kwam. Dat de wiel in mijn fiets nu een wonderbaarlijke golfslag heeft. Dat de bumper van zijn mercedes er aardig aflag. En bovenal bevestig ik honderd keer 'dat het allemaal wel meevalt'. Ik lach en ik huil. En zeg nog maar eens dat 'er niets aan de hand is' en 'dat ik alleen een beetje waggelend op mijn benen sta'.

Vanavond belde de betreffende automobilist mij op. Over verzekeringen en schadeformulieren. Ik zit naast hem in de auto en bedenk me dat ik inderdaad in stijl ben aangereden. Ik schrijf mijn gegevens op. Laat al mijn creativiteit los op de tekening. Schud zijn hand en loop weg.
Pas dan realiseer ik me dat dit mijn eerste pijnvrije dag is geweest sinds het ongeluk.
Het zit erop.

Read more...

Verzekeringsmannetje

Vanavond kwam er een verzekeringsmannetje op bezoek. Type jasje dasje. Wat verdwaalde puistjes op zijn kin. Een beginnend buikje. Het verzekeringsmannetje opende zijn laptop en zei "zo". Ik zei "ja, ja". Er viel een ongemakkelijke stilte. "Zullen we beginnen?"
Ik moest het verzekeringsmannetje bekennen dat ik sinds een half jaar geen inboedel en aansprakelijkheidsverzekering meer heb. Hij keek me lichtelijk bestraffend aan. Een beetje zoals vroeger, toen ik mijn moeder vertelde dat ik niet naar gymles was geweest omdat ik ongesteld was en ab-so-luut niet met de halve klas onder de douche wilde staan. Of als ik weer eens moest opbiechtten dat ik al mijn kleedgeld aan cd's had uitgegeven. Hij liet zich echter niet uit het veld slaan. "Dan kom ik op het juiste moment". De moed zonk in mijn schoenen. Waarom laat ik me dan toch ook overhalen verzekeringsmannetjes op bezoek te laten komen? Echter bij het bericht dat ik mijn verzekeringen alleen bij die wilde afsluiten en hij nu net met die geen zaken deed zonk de moed deze maal in zijn schoenen. Een uitgebreide offerte, maar onverrichter zaken is hij vertrokken. Met energieke tred, maar lichtelijk gebogen rug. Een spoor van regenachtige voetafdrukken op mijn laminaat achterlatend.

Ik moest er een avondje bandje-kijken-biertje-drinken voor afzeggen. En bedacht me dat ik toch wel diep gezonken was.

Read more...