Het h-woord

Met mijn charmanste glimlach vlij ik me naast hem op de bank. Zachtjes masseer ik zijn schouders en vertel ik hem hoe lief/knap/intelligent ik hem vind. Hij kijkt me argwanend aan. Terecht, natuurlijk. Ik heb besloten vanavond weer een poging te wagen. Ik open zijn bierflesje met een aansteker, besluit de dop die door de kamer vloog (mijn techniek is nog niet dusdanig ontwikkeld - ik geef het toe) op de plek waar die beland te laten liggen en haal een keer diep adem. "Lieverd....."

Stiekem weet ik best dat ook deze poging zal strandden in wederzijdse dodelijke blikken, hij krijgt nu eenmaal spontaan rode vlekken en huiduitslag op zijn gezicht als ik het h-woord weer eens casual in een conversatie drop. Ik kan het niet laten, dit miniatuurappartementje bevat genoeg spullen om de playboymansion mee te decoreren en het begint me nu eenmaal chronisch de keel uit te hangen dat ik 's ochtends het licht aan moet doen om me stap voor stap behoedzaam zonder iets omver te stoten naar de badkamer moet manoevreren. Hij spreekt het h-woord uit alsof het een pijnlijke geslachtsziekte is waar niemand aan wil lijden. En geeft zijn argumenten nog wat extra kracht bij met een enkele blik op mijn laatste bankafschrift.

Het ergste is misschien nog wel dat hij de verstandige is van ons twee. En ik het meisje dat alles wil. Nu. De volgende dag bel ik die vriendelijke hypotheekadvies-meneer af om te zeggen dat er een sterfgeval in de familie is en dat we daarom niet op de afspraak kunnen komen.