Confession #1

Een paar weken geleden zag ik het licht. Ik zag het licht en nam een beslissing. Het was zondagavond, op de tv werd Hugo Borst tot orde geroepen door Jack van Gelder. Mijn Lief lag op de bank. Hij lag op de bank terwijl ik -dramatisch zuchtend en steunend- zijn overhemden aan het strijken was.

Ik bedacht me dat ik een zelfstandige, hoogopgeleide, werkende vrouw ben. Ik bedacht me dat datzelfde voor mijn Lief geld. En hoe meer ik erover dacht, zo tijdens het strijken, hoe meer ik van mening werd dat het toch eigenlijk ouderwetsche quatsch is dat ik (ja, ik herhaal het nog maar eens) zijn overhemden strijk.

Op tv stelde Jack een scheidsrechter een aantal kritische vragen. En zei Jouri Mulder een hoop 'ehh'. Op dat moment, timing is tenslotte everything, sprak ik tegen mijn vriend de legendarisch (kuch) woorden: "ik ben er klaar mee". En sindsdien ben ik standvastig mijn Lief aan het opleiden tot strijker-die-geen-vouwen-in-zijn-overhemd-strijkt. Ik doe het met passie en overtuiging ("het gaat om de naden die moet je rechtleggen", "vloeiende bewegingen maken", "de mouwen wel aan beide kanten doen, he"). Hij met tegenzin en mismoedigheid. Het resultaat van mijn inspanningen wordt langzamerhand zichtbaar.

Een strijkende man, bedacht ik me tevreden toen ik onlangs vanaf de bank aan het toekijken was, is eigenlijk best sexy. En morgen ga ik eens lekker voor hem koken.