"Beschuitje?"

"Weet je het zeker?" Zei M. (die een dermate grote dvd collectie heeft dat
hij een videotheek kan beginnen). Hij strekte zijn hand, met daarin Prison Break Season 2, uit. "Hij is echt lang niet zo goed als de eerste, weet je".
Mijn hand omgrijpt de box, hij laat hem nog niet los.
"Ja, maar toch." breng ik ertegenin. "de groep is omsingeld, het meisje in coma en die advocaat is bij die niet dooie dode in huis".
"Tsja", moet hij toegeven.
"Gewoon, nog een paar aflevering. Dat ik iets verder ben en iets meer weet". Hij laat zijn hand los. De dvd-box is in mijn bezit.
Ik verlaat zijn huis, roep achter mijn rug om nog 'bedankt!' en race naar huis.

Stoppen met Prison Break kijken valt me zwaar. Ik voer al twee weken een zeer selectief opnamebeleid, kom alleen nog mijn huis uit om te werken en boodschappen te doen, heb vierkante ogen en een chronisch slaapgebrek. Het is bijna als stoppen met roken. En ik kan het
weten, ik rook nog steeds.

Het zijn de gefronste wenkbrauwen en de diepliggende ogen van de hoofdrolspeler, die het hem doen. Niet de spanning, de actie, of zelfs maar de tattoo. Het is die mysterieuze blik van de acteur. Door de beeldbuis heen kijkt hij me aan. Hij staat op het punt me iets belangrijks te vertellen, en ik hang aan zijn lippen.
"Beschuitje?".

Mijn Lief voelt de concurrentie. Hij heeft besloten maatregelen te treffen. Op een tropisch zand en palmen eiland. Afkicken doen we ten slotte in stijl.