Aangereden

Met een dwaze glimlach liep ik het kantoor binnen. Rode ogen. Waarschijnlijk was er iets opmerkelijks aan me af te lezen. Collega's keken me aan met een blik van verwarring. Ik liet een dramatische stilte vallen nadat mij werd gevraagd wat er met mij aan de hand was.
"Ik, uhm, ben net aangereden".

"Wat? Wanneer? Net! Maar hoe? Waar reed je dan? Door een auto! Gaat het wel met je?"

Ik licht mijn verhaal toe. Over de auto die ik pas van rechts zag komen toen ik al praktisch op zijn bumper lag. Dat ik languit op het trottoir terecht kwam. Dat de wiel in mijn fiets nu een wonderbaarlijke golfslag heeft. Dat de bumper van zijn mercedes er aardig aflag. En bovenal bevestig ik honderd keer 'dat het allemaal wel meevalt'. Ik lach en ik huil. En zeg nog maar eens dat 'er niets aan de hand is' en 'dat ik alleen een beetje waggelend op mijn benen sta'.

Vanavond belde de betreffende automobilist mij op. Over verzekeringen en schadeformulieren. Ik zit naast hem in de auto en bedenk me dat ik inderdaad in stijl ben aangereden. Ik schrijf mijn gegevens op. Laat al mijn creativiteit los op de tekening. Schud zijn hand en loop weg.
Pas dan realiseer ik me dat dit mijn eerste pijnvrije dag is geweest sinds het ongeluk.
Het zit erop.