Verzekeringsmannetje

Vanavond kwam er een verzekeringsmannetje op bezoek. Type jasje dasje. Wat verdwaalde puistjes op zijn kin. Een beginnend buikje. Het verzekeringsmannetje opende zijn laptop en zei "zo". Ik zei "ja, ja". Er viel een ongemakkelijke stilte. "Zullen we beginnen?"
Ik moest het verzekeringsmannetje bekennen dat ik sinds een half jaar geen inboedel en aansprakelijkheidsverzekering meer heb. Hij keek me lichtelijk bestraffend aan. Een beetje zoals vroeger, toen ik mijn moeder vertelde dat ik niet naar gymles was geweest omdat ik ongesteld was en ab-so-luut niet met de halve klas onder de douche wilde staan. Of als ik weer eens moest opbiechtten dat ik al mijn kleedgeld aan cd's had uitgegeven. Hij liet zich echter niet uit het veld slaan. "Dan kom ik op het juiste moment". De moed zonk in mijn schoenen. Waarom laat ik me dan toch ook overhalen verzekeringsmannetjes op bezoek te laten komen? Echter bij het bericht dat ik mijn verzekeringen alleen bij die wilde afsluiten en hij nu net met die geen zaken deed zonk de moed deze maal in zijn schoenen. Een uitgebreide offerte, maar onverrichter zaken is hij vertrokken. Met energieke tred, maar lichtelijk gebogen rug. Een spoor van regenachtige voetafdrukken op mijn laminaat achterlatend.

Ik moest er een avondje bandje-kijken-biertje-drinken voor afzeggen. En bedacht me dat ik toch wel diep gezonken was.